The fucking me
ولی راستشو بخوای گاهی بشدت گم میشم توی این زندگی
بین چیزی که هستم و چیزی که میخواستم باشم و چیزی که میخواستن همیشه تناقض زیادی هست
در نهایت من یادم نیست حتی چی میخواستم!
گاهی وجودم تنها یه تکه از طبیعته که توش دراز بکشم و به اسمون خیره بشم و غرق شم تو فکر
گاهی وجودم فقط گوشه برای شنیدن
ولی خیلی وقتا هم وجودم فقط چشمه .. فقط نگاه میکنه، فقط نگاه میکنه و چیزی یادش نیس
وجودم سابقا از مغز تشکیل شده بود، برای روزایی که حالم خراب بود راه حل داشت و اره .. میتونست خوبش کنه درد رو .. همون درد قلب رو
ولی وجودم .. جسمم، قلب و ریه رو از دست داده، کم میاره ..تقلا میکنه و زجر تنفسی داره!
نمیفهمم آدما رو
و عمیقا و از ته دلم خواهان تنهاییم .
وجودم سکوت میخواد. نبود دنیای مجازی رو .. نبود آدما و اینکه کاری به کارم نداشته باشن رو طلب میکنه همش :)
قطعا پر از خطاست
کیه که خطا نکنه؟ مگه ما خداییم ؟
منی که یادم نیس تو این زندگی چی میخواستم. منی که هدفی نداره ..
حقش نیس این سکوت ؟
حقم آرامش نیس؟
حقم تمرکز رو زندگیم نیس؟
حقم نیست حداقل ببینم و بشنوم انتخابا و تصمیمایی که برام گرفتنو؟ حقم دیدن اون اجبار بدون دغدغه های دیگه نیس؟
میدونی
مثل بتادین رو زخمه .. ولی توی قلبه
میسوزه .. خیلی میسوزه ..
روزی که دیگه درد نداشته باشم. روزی که مرده باشم
هیچ کسی نیست که منو بشناسه
دقیقا مثل امروز :)
پس چرا من بفکر تو و اون و دیگری باشم
چرا امروزو برا خودم زندگی نکنم
چرا حق ندم به خودم که این زندگی منه :)
نه چیزی که نشونتون میدم
نه عکسایی که میگیرم و حرفایی که میزنم
فقط اون چیزایی که تو قلب و ذهنمه و به کسی نمیگما
همونا که رو نوک قله میشینم و تو ذهنمه ها
اره
اره
میخوام مثل بقیه باشم ..
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
تبادل لینک هوشمند 
